یک الف بعد هم سه تا نقطه؛

امشب چراغ شب هایم خاموش است. مهتاب شبانه ام به خواب رفته،آسمان بی ستاره ام ابریست

 و چشمه ی چشمانم پر از اشک دلتنگی است. در کوچه باغ بی کسی ام باز دلتنگ تو ام، بیا...

می دانم، خواهی آمد. از پشت ثانیه های به بلوغ رسیده دعا و از بطن لحظه های ترک خورده انتظار

 در هوای دل ها جاری خواهد شد و خواهی آمد تا ستاره ای شوی بر شب های بی کسی ام...

تو امید همه انتظار های این همه عاشق در طول زمانی، قرن هاست در شب های جمعه با دعای کمیل

 فانوس جاده هایی را روشن می کنیم که می دانیم تو از آن خواهی گذشت. هر صبح جمعه با دعای

پر سوز ندبه، زجر پنهانی چشم هایمان را به سکوت جاده های بی عبورت هدیه می دهیم و باز

منتظر می مانیم تا وقتی که سرانجام حضورت را به درازای شب یلدا تفسیر کنی...

برگرفته از : مرکز آموزش مهارتهای پیشرفته ارم